Hallo,

Mijn naam is Frank van Straalen, 58 jaar oud. Geboren en opgegroeid met 3 broers in Oisterwijk. Als klein jongetje altijd gedroomd, mede door de invloeden van mijn vader, om een goede voetballer te gaan worden. Mijn vader heeft altijd tegen mij gezegd, dat als ik een goede voetballer wilde zijn, nooit te roken, nooit te drinken en veel voetbal kijken.

Ik kwam als 15-jarige jongetje in het eerste elftal van 4e klasse Oisterwijk te spelen. Op mijn 19e werd ik gescout door LONGA, dat toen in de hoofdklasse van het amateurvoetbal speelde. Op mijn 21e, toen ik ergens een zomeravond wedstrijdje aan het spelen was, werd ik gebeld door Willem II. Mijn vader zei: "Willem II heeft gebeld, of je even terug wil bellen". In eerste instantie geloofde ik mijn vader niet, maar dat bleek toch te kloppen. Ik mocht een oefentraining meemaken. De kersverse trainer van Willem II, Piet de Visser, zei na 10 minuten trainen (we speelden een wedstrijdje) dat ik na afloop van de training even een contract wilde komen tekenen. Mijn eerste contract als profvoetballer. Fantastisch. Ik verdiende dat jaar (1985) een salaris van 18.500 gulden bruto. Een schijntje, maar dat vond ik niet belangrijk. Belangrijker vond ik dat ik mijn droom zag uitkomen. De droom om profvoetballer te mogen zijn bij Willem II. Ik was zo blij als een kind. Het ging heel goed. Ik werd door kenners een groot talent genoemd, maar na een half jaar (maart 1986) verdraaide ik mijn rechterknie en brak er een stuk kraakbeen af. Na een herstelperiode van bijna twee jaar, waarbij ik 2 maal per dag, 7 dagen in de week, bij Joop Ooms in de sportschool aan mijn herstel werkte, kwam ik uiteindelijk weer bij de selectie (januari 1988) van Willem II, dat toen al ere divisie speelde. Die periode tot aan het einde van het seizoen was voor mij mijn allerbeste periode met een geweldig elftal.

In december 1988 ging het weer fout. In een wedstrijd tegen Ajax scheurde ik mijn voorste linker kruisband. Weer revalideren, maar nooit meer het niveau kunnen halen. Ik heb na de revalidatie nog 3 jaar met plezier bij RBC gespeeld, maar daarna was het einde verhaal. Op mijn 29e moest ik stoppen. Mijn lichaam bleef pijn doen en in mijn geest deed het misschien nog wel meer pijn, maar één ding wel, TROTS dat ik door doorzettingsvermogen betaald voetbal gehaald had en mijn passie had gevolgd en er heel veel mensen op de tribunes genoten van wat ik soms mocht laten zien. Heerlijk vond ik dat. Na de periode betaald voetbal kwam ik in een zeer diep zwart gat terecht. Geen diploma’s, geen baan en eigenlijk geen toekomst.  Ik ging  terug naar de amateurs en kon via de hoofdsponsor toch weer een baan krijgen. Na een huwelijk waaruit mijn 2 kinderen Ruben en Gwen zijn geboren, kwam ik ook in een echtscheiding terecht. Ook dat ging me niet in de koude kleren zitten. 

De grootste klap moest echter nog komen. Op 9 augustus 2011 waren mijn kinderen en ik op een vakantiepark in Stadskanaal. Mijn kinderen gingen zwemmen en na 20 minuten werd er aangebeld bij het vakantiehuisje. De politie, of Gwen mijn dochter was en ik even mee wilde komen. Terwijl de traumahelikopter aan het landen was, bleek mijn dochter op 8 jarige leeftijd op de bodem van het zwembad te liggen Met spoed met de traumahelikopter naar het UMC Groningen. Later bleek dat ze een hersenbloeding tijdens het zwemmen heeft gekregen. Nadat ze precies 1 week in het ziekenhuis lag werd ze 's morgens wakker, ik had haar handje vast, begon ze ineens te schreeuwen: “Papa, papa…..”. Bleek dat ze een tweede hersenbloeding had gekregen. Ze is toen met grote spoed naar het AMC in Amsterdam gebracht, waar ze nog 8 weken heeft gelegen. Na die 8 weken mocht ze naar het Leijpark in Tilburg waar ze aan haar herstel mocht gaan werken. Het gaat nu naar omstandigheden goed met haar.

Waarom vertel ik dit allemaal!
Omdat alle keiharde momenten en gevolgen daarvan, achteraf gezien, in mijn leven dusdanig bepalend zijn geweest dat ik soms ook niet meer wist wat ik moest doen. Ik ging me verstoppen of zocht troost in eten of andere zaken om maar te vergeten. Gelukkig heb ik me na heel veel jaren van verdriet en pijn uit het diepe dal kunnen trekken. Ik moet wel eerlijk zeggen dat dat zelfs nu soms nog niet meevalt. Maar ondanks mijn leeftijd, mijn lichaam dat soms nog steeds niet echt meewerkt, zie ik gelukkig weer een mooie carrière voor me. Met en via Aangenamer Leven, waar ik samen met Arno, Berdy, Henk, Fre en Adri mee aan de wieg heb mogen staan, heb ik weer een stuk passie terug die ik had tijdens mijn voetbalcarrière. Hoe anders het ook is ik voel weer dat ik de mensen wat moois kan laten zien en voor ze kan doen. Ik geniet weer. Dit keer is het niet voor de mensen op de tribune, maar voor iedereen die, misschien wel net als ik, de kwaliteit van het leven weer wil proeven en ervaren. Ik ben trots op dat ik profvoetballer ben geweest en vader ben van twee mooie kinderen. Ik ken ook de keerzijde van de medaille als het leven even niet zo aardig voor je is. Ik weet dat je dan ook in je gevoel heel ver kan zinken. Nu ben ik gelukkig weer super dankbaar voor wat ik mag en kan doen. Ik heb bewust gekozen voor Aangenamer Leven. Dat doet veel meer met me dan ik ooit nog had durven dromen. Het kunnen kiezen voor en mogen bieden van (levens)kwaliteit. Heerlijk. Een verademing. Een aanrader.  

Groet,
Frank van Straalen