Gisteren kreeg ik onverwacht bezoek van een, ik schat tussen de 75 en 80 jarige,  dame die ik ongeveer twee jaar geleden voor het laatst had gezien bij de voedselbank.
'Ik hoorde dat je hierheen verhuisd was en was al heel lang van plan om je eens op te komen zoeken. Nu je dichterbij woont en verschillende informatie kreeg over je gezondheid, dacht ik, nu trek ik de stoute schoenen aan en zoek ik hem gewoon eens op. Als je me te brutaal vindt mag je me ook weer wegsturen hoor' zei ze.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik me in het begin niet voor de geest kon halen wie zij was.
'Natuurlijk niet. Kom binnen. Koffie?' vroeg ik. 
Het kwartje wie ze was viel pas later toen ze me aangaf dat ze geen vrijwilligerswerk meer deed bij de voedselbank en ze vaak wat aan het tobben was met haar gezondheid.
Rika. (laten we haar Rika noemen), was duidelijk niet op haar mondje gevallen en was heel direct in haar opmerkingen en vraagstellingen.
Nadat ze wat verhalen had verteld over andere medewerkers bij de vb en haar leven bijna volledig uit de doeken had gedaan begon ze met vragen  stellen waarvan ik, dacht ' die vraag is pittig, maar laat ik deze keer eens open en eerlijk antwoord geven en mezelf niet verschuilen achter een schermpje omdat ik er niet over wil praten of omdat ik mezelf niet kwetsbaar op wilde stellen.
Hoe is het nu echt met je gezondheid? 'vroeg ze.
'Om heel eerlijk te zijn weet ik het niet Rika' zei ik.
'Ik merk dat ik me soms afvraag waarom ik nog leef.
Ik besloot om het verhaal zo goed en compleet mogelijk te vertellen en wist al dat ik dit waarschijnlijk ook aan het papier/computer zou toevertrouwen. Dit omdat ik in het verleden vaak gemerkt heb dat ik veel steun vindt in het lezen van teksten van gelovigen en het uit mijn hoofd schrijven van gevoelens.
'Ik heb best een hele vreemde tijd achter de rug' zei ik.
In mei 2029 hoorde ik dat ik uitgezaaide longkanker had.
Dat zaaide zich uit naar schildklier, lymfeklieren, bijnier en luchtpijp.
Vanaf mei 2019 had ik totaal geen controle meer over wat er met mij en mijn leven gebeurde.
Alles overkwam me.
Dat is niet om zielig te doen, maar het voelde opeens heel raar en oom heel goed om de regie niet meer in handen te hebben.
Ik gaf me over (na heel, heel, heel veel interne strubbelingen) aan mijn gevoel.
Ik ging weer bidden en vroeg God om mij te helpen in lichamelijke, geestelijke en spirituele kracht.