Volgens velen schreef Paus Franciscus deze brief in het ziekenhuis.
Volgens anderen is de schrijver onbekend.
Maar maakt het uit wie deze brief schreef?
De brief:
"De muren van ziekenhuizen hebben meer oprechte gebeden gehoord dan kerken…
Ze hebben veel meer oprechte kussen gezien dan die op luchthavens…
In ziekenhuizen zie je een homofoob gered worden door een homoseksuele arts.
Een bevoorrecht arts die het leven van een bedelaar redt…
Op de intensive care zie je een Jood die een racist verzorgt…
Een politieagent en een gevangene in dezelfde kamer die dezelfde zorg ontvangen…
Een rijke patiënt die wacht op een levertransplantatie, klaar om het orgaan van een arme donor te ontvangen…
Het is op deze momenten, wanneer het ziekenhuis de wonden van mensen aanraakt, dat verschillende werelden elkaar kruisen volgens een goddelijk plan.
En in deze gemeenschap van lotsbestemmingen beseffen we dat we alleen niets zijn.
De absolute waarheid van mensen openbaart zich meestal alleen in momenten van pijn of bij de reële dreiging van een onomkeerbaar verlies.
Een ziekenhuis is een plek waar mensen hun maskers afleggen en zichzelf laten zien zoals ze werkelijk zijn, in hun puurste essentie.
Dit leven zal voorbijgaan.
Snel voorbijgaan.
Dus verspil het niet door met mensen te vechten.
Bekritiseer je eigen lichaam niet te veel.
Klaag niet overmatig.
Lijd geen slapeloze nachten door rekeningen.
Zorg ervoor dat je je dierbaren knuffelt.
Maak je niet te veel zorgen over het spic en span houden van het huis.
Materiële goederen moeten door iedereen verdiend worden – wijd je niet aan het vergaren van een erfenis.
Je wacht op te veel:
Op de kerstmis, vrijdag, volgend jaar, wanneer je geld hebt, wanneer de liefde arriveert, wanneer alles perfect is…
Maar luister, perfectie bestaat niet.
Een mens kan perfectie niet bereiken, omdat we simpelweg niet gemaakt zijn om hier vervuld van te worden.
Hier krijgen we de kans om te leren.
Dus, haal het beste uit deze beproeving van het leven – en doe het nu.
Respecteer jezelf, respecteer anderen.
Volg je eigen pad en laat het pad los dat anderen voor je hebben gekozen.
Respecteer.
Geef geen commentaar.
Oordeel niet.
Bemoei je er niet mee.
Heb meer lief.
Vergeef meer.
Omarm meer.
Leef intenser!
En laat de rest aan de Schepper over.”
"De twee belangrijkste dagen in je leven zijn de dag dat je geboren wordt en de dag waarop je ontdekt waarom" - Mark Twain -
Het Boek van Sam
"Gaat het alweer een beetje? De operatie is goed gelukt. Je bent weer terug op de zaal." Hij hoorde het maar half, maar voelde de zachte, lieve streling van haar hand op zijn voorhoofd. Met haar andere hand aaide zij zachtjes over zijn arm. Het huilen stond hem direct nader dan het lachen. Niet het blij zijn dat de operatie was gelukt maakte hem emotioneel, maar dat fantastisch gevoel dat iemand hem liefdevolle aandacht gaf. Gewoon die streling. Gewoon die hand op zijn voorhoofd. Gewoon die aandacht. Hij voelde de tranen uit zijn ogen over langs zijn slapen lopen. Hij kon even geen woord uitbrengen.
Hoofdstuk 1 Wakker worden
Als kind had ik een prachtige jeugd. Opgroeiend in een gezin dat liefdevol was en elkaar op alle gebieden hielp. Zowel fysiek als geestelijk als zelfs spiritueel. We waren er voor elkaar. Er was ook regelmatig familieberaad. De 7 kinderen, vader, moeder en inwonende oma hoorden elkaar of de problemen aan en gaven elkaar de liefde, kracht en hulp die ieder mens zo nodig heeft. Daardoor kwamen er oplossingen. Altijd.
Nu de realiteit. Ik, Sam was het nakomertje in een gezin van 7 kinderen waar ik me al vanaf de vroege jeugd niet thuis voelde. Heel vreemd vond ik het dat ik me een buitenstaander voelde en opgroeide in een gezin waar men elkaar nooit echt onvoorwaardelijk steunde. Ja, oké, de oudste
